به پاس خدمات رضا شاه و با یادی از پدربزرگم

به کورد مسلح (نفر دوم از سمت راست) افتخار می‌کنم. شاید تنها کرد مسلحی باشد که می‌شناسم، اما هرگز این شانس را نداشتم که در کنارش بنشینم و نامم را از زبان او بشنوم. او پدربزرگم بود—جوانی که در نوجوانی، همراه با خانواده‌اش، از تهدید مرگ توسط خان کرد دیواندره مجبور به مهاجرت شد. سرانجام، آن‌ها به مازندران و سوادکوه پناه بردند.
پدربزرگم با مادربزرگ زیبای شمالی‌ام، نورجهان، ازدواج کرد. او که جوانی کردزاده بود، به ارتش بنیان‌گذار ایران نوین، رضا شاه پهلوی، پیوست و همراه قزاق‌ها، راهزنان و اشرار را از مناطق سوادکوه پاکسازی کرد. به همین دلیل، به او لقب "خلیل‌الله بیک" داده بودند.
ما امروز، شاید بیش از هزار نفر از نوه و نتیجه‌ی آن کردزاده‌ی مهاجر هستیم. بی‌دلیل نیست که ایران عزیزمان را سرزمین خویشاوندان تاریخی می‌نامم.
بزرگ‌ترین خدمت بنیان‌گذار ایران نوین، برقراری امنیت برای مردم بود. در آن دوران، هر مسافری که از راه‌های سوادکوه عبور می‌کرد و قصد سفر به فیروزکوه و تهران را داشت، مورد غارت راهزنان قرار می‌گرفت. مسافران مجبور بودند به آن‌ها باج بدهند. در مناطق جنگلی سوادکوه، هر تازه‌عروسی می‌بایست یک هفته در اختیار یاغیان جنگلی باشد—تقی یاغی و اوباشان سوادکوه، چهره‌های معروف آن دوران بودند.
پدربزرگم خدمات بزرگی به امنیت منطقه کرد. اما بعدها، چریک‌های فدایی مازندرانی برای تقی یاغی‌ها سرودهای حماسی ساختند و آن‌ها را به ما تلقین می‌کردند. حال، پرسش اینجاست: چه کسی خدمت کرد و چه کسی خیانت؟