نگاه کن، یک قوطی پر قرص داشتم اگر مرا می گرفتند همه را می خوردم!توان شکنجه و بی‌آبروئی را ندارم

ملی خانم" که در تاریکی شب پایش در سوراخی رفته وشکسته بود به سختی روی یک پا ایستاد وگفت "کمکم کنید تا از بالای این تل خاکی یکبار دیگر به آنسوی، به ایران نظر کنم."
پیر مرد که "رحیم نامور" نام داشت و من دوماه قبل اورا در خیابانی در تهران تحویل گرفته بودم وحال وظیفه خارج کردن اورا بر دوشم نهاده بودند. با خوشحالی گفت "ما موفق شدیم."در تمام طول شب من با کمر درد شدیدی که داشتم کیف دستی اورا محکم بر کمر خود بسته و افسار قاطر وی را گرفته و بسختی می کشیدم. اورا با کمک دو تن دیگر از قاطر پیاده کردیم.جهره اش ازخوشحالی برق میزد. به مهربانی دستی بر پشتم زد وگفت "بهروزجان بسلامت گذشتیم."

تصویر

هر دو من و پیرمرد پشتمان را به تل‌ها خاکی تکیه دادیم. او از پیری و من از درد کمر. تکیه‌دادن همان و شکسته‌شدن هر دو عینک ذره‌بینی پیرمرد در داخل کیف، همان! پیرمرد می خندید و می گفت: "توطئه کرده بودی که هر دو عینک ذره‌بینی مرا بشکنی تا دیگر نتوانم بخوانم و بنویسم، نتوانم بنویسم که چطور مرا بدون عصا به اینجا و آنجا کشاندی." می خندید!ادامه داد: "هیچ کس نمی تواند مثل بهروز در آن واحد هر دو عینک مرا بشکند و بعدش با خوشحالی تمام بخندد!" آنگاه به آرامی بازدستی به پشتم زد و گفت: "بابت همه چیز ممنونم.از جانت مایه گذاشتی " گفتم: "تمام شد. ترس، وحشت!" اشک در چشمانش حلقه زد و گفت: "پس، آنها که رفته‌اند چه؟ ما چند سال دیگر برمی گردیم!" بعد دهانش را به گوشم چسبانده و گفت: "من نمی ترسیدم. نگاه کن، یک قوطی پر قرص داشتم اگر مرا می گرفتند همه را می خوردم!توان شکنجه و بی‌آبروئی را ندارم. سن من دیگر طاقت زندان‌کشیدن را نمی دهد. بعضی وقت‌ها مرگ آسان‌تر از هرچیز است. من یک قهرمان نیستم. من یک مبارز سیاسی پیرگشته در غربتم. طی سالها مهاجرت یاد گرفتم صبر کنم،      بنویسم، درد بکشم، امیدوار باشم، از پای ننشینم .تا غوره، انگورشود." 
دیگر فرصتی برای ترسیدن نبود. چند دقیقه دیگر بکابل رسیدیم. حدود ساعت چهاربعد از ظهر بود.از فرودگاه کابل که میدان هوائی نامیده می شد تا چهار راهی آریانا که هتل کمیته مرکزی حزب دموکراتیک در آن قرار داشت ، راهی طولانی نبود. اما حال وهوای پاکستان وهندوستان را داشت .فضا فضای تهران قدیم بود. برای من که همیشه هرنشانه ای را بلافاصله به خاطراتم متصل می کند!این مسیر حکم  تصاویری داشت که در برخی از فیلم های دوران نوجوانی دیده بودم. 
     هنوزعید قربان تمام نشده بود. خیابان مستقیم ونسبتا طولانی بین فرودگاه تا هتل فضائ عید را داشت.
مردم با لباس های عیدانه که اکثرا لباس ملی  افغانی با رنگهای سفید وآبی کم رنگ بود،در حرکت بودند. لباس  مردها بخشی در جلوی سینه سوزن دوزی زیبائی شده بود. با دستارهای رنگارنگ که برشانه افکنده بودند.دستارهائی که بعدا فهمیدیم هر کدام با طرح ورنگ ویژه  وابستگی به قومی معین رانشان می دادند.همراه با زنانشان که برخی چادرهای بلند رنگارنگ  که بیشتر آبی تیره وسبزبودند در گشت وگذاربودند.چادر هائی که تمام بدنشان از فرق سر تا پا را می پوشاند.با تعدادی کودک قد ونیم قد. 
     تعداد زیادی چرخ فلک های چوبی با رنگهای شاد در چند میدان گاهی ، یا گوشه ورودی کوچه ها دیده می شد. کودکان دور آن ها حلقه زده بودند .چرخ فلک های کوچک با ظرفیت حداکثر ده کودک که با شادی در صف سوارشونده ایستاده بودند.صندلی های که به زیبائی با رنگ های روشن نقاشی شده بودند.