افزودن دیدگاه جدید

درووود!
در خانه اگر هوشیاری هست، یک اشاره، بس است!

«نیچه»، همچون بسیاری دیگر از متفکّران باختری، یکی از پیچیده ترین و دشوارفهم ترین شخصیّتهای اندیشنده است. کسی که یک جمله از «نیچه» را بتواند بفهمد و بگوارد، هیچگاه ادّعای «نیچه دانی» نمیکند، چون فقط یک جمله از افکار نیچه را فهمیدن به معنای متلاشی شدن ذهنیّت متابعتی، مقلّدی و راه خود را آفریدن است، نه دنبال کون نیچه افتادن!. ادّعای «نیچه شناسی و نیچه دانی» کثیری از کنشگران و تحصیل کردگان و آکادمیکرهای ایرانی، کما فی السّابق، ادّعاهای پا در هوائیست که گویا، حسب تولیدات تحریری و لفّاضیهای لسانی آنها، تا قیام قیامت ادامه خواهد داشت. همین فاجعه «مارکس شناسی، نیچه شناسی، کانت شناسی، هایدگر شناسی، پوپر شناسی، دکارت شناسی، هوسرل شناسی و غیره و ذالک» که از راه ترجمه جات مزخرف و پرت و پلا، ذهنیّت مقلّدین و متابعین و هر چی آقا گفتنها را تا امروز در دایره مدّعیان «روشنفکری!!؟» که هیچ «فکری و ایده ای» از خودشان عمرا نداشته اند و هنوزم ندارند به برکت نبوغ بی همتایشان باعث شده اند که خلفای الله، نزدیک به نیم قرن تمام بر ایران و سرنوشت مردمش، حاکم بلامنازع بمانند و یکه تاز میدانهای مختلف، عرض وجود کنند.