نفرت پراکنیهای هول افکن
درووود!
تکمله ای دیگر برای اندیشیدن و جستجو!.
دشمنی از دیدگاه تجربیات نیاکان ایرانیان تا همین امروز به معنای نابودی خصم نبوده است؛ بلکه دشمنی همانطور که خود کلمه با ابهتی به همتا «فریاد میزند» به معنای «دیگرمن» است و آن کسی که سوای من است، هرگز از من، جدا و منفرد نیست که بخواهم نابودش کنم دیگری و من، جفتمان «همجانیم و از یک گوهر». مسئله دشمنی و نبرد در تاریخ و فرهنگ ایرانیان، مسئله نابودی دیگران نبوده است که بخواهیم وجودشان را تا سر حدّ نفرت ارتقا دهیم و برای جنایتهای خودمان توجیه تراشی کنیم و سپس ادّعا کنیم که بر اهریمن چیره شده ایم!!. دشمنی و نبرد به معنای تلاش برای پرهیز از هر گونه خونریزی به منظور آفریدن شرایط دوست شدن و همیال و آمیختن و همباز شدن با «دیگرمن» بوده است؛ نه کُشتن و قتل و عام دیگران.
خصومت با اقوام ایرانی هرگز ایراندوستی و مردمدوستی نیست. «اعراب» هرگز دشمن ایران نبودند. ترکها هرگز دشمن ایران نبودند. در همان شاهنامه، «افراسیاب تورانی»، آنقدر سجایای دوست داشتنی و ستودنی دارد که شایان آفرینهاست. تمام اقوام ایرانی، فرزند یک مادرند به نام «ایران». اعراب هیچگاه خصم ایرانیان نبودند حتا در همان شاهنامه وقتی که فریدون میخواهد ایران را مابین فرزندانش تقسیم کند، سهم ایرج را «ایران و دشت سواران نیزه گذار» میدهد و «دشت سواران نیزه گذار» همان «عربستان امروز و تمام بخشهای عرب نشین ایران» بوده است؛ اینکه سهم ایرج، ایران و دشت سوران شده است، دلیلش این است که جایگاه زنخدایان ایرانی و پیوند اعراب با فرهنگ ایرانیان بوده است. اصنام ثلاثه «عُزی، لات، منات» دقیقا سه چهره «زنخدایان ایرانی» هستند که اعراب به آنها دلباخته بودند و احترام میگذاشتند و بعدها «محمّد» با ادّعای «رسالت کردن» به جنگ با اصنام اعراب همّت اقتلویی کرد. بخش عظیم ایران را فریدون به «سلم» میدهد که ترکها و کردها ساکن بوده اند و نامش «روم» بوده است که هیچ ربطی به رُم باستان در اروپا ندارد.؛ بلکه با «هور=سیمرغ» اینهمانی دارد و محلّ آتشکده های زنخدایان ایرانی بوده اند و نام آذربایجان نیز از همین جا ریشه میگیرد. رودخانه «ارس» با رودخانه «دائیتی که سیمرغ بر فراز درخت همه تخمه آن»، آشیان دارد، اینهمانی دارد. تمام «خرمّدینان» از ساکنین دامنه رودخانه ارس بودند. «بابک خرّمدین» از سلاله همین خرمّدینان ساکن ارس بود.
تمام اعتبار ایران و دوام وجودش، مدیون «اقوام» ایرانیست که نگهبان و مرزبان ناموس و هستی و نیستی مردم ایران بودند و هنوزم هستند. بزرگترین نگهبانان و مدافعان و پرورندگان «بُنمایه های فرهنگ ایرانی»، دقیقا همین اقوام ایرانی هستند که تا امروز بقای ایران را امکانپذیر کرده اند, نه حاکمان و ادیان حکومتی و زبان رسمی که تحت سیطره و انقیاد قدرتمداران بوده اند و هنوزم هستند. اقوامی مثل «ترکها، کردها، عربها، بلوچها، لرها، مازندرانیها، گیلانیها و دیگر اقوام» آفرینده اندام وجودی کشوری به نام ایران هستند که گردآمد خود را «خدا شدن» میدانستند و هنوزم میدانند در ناخودآگاهبودشان. هر گونه دشمنی با اقوام ایرانی به معنای آسیب و آزار زدن به خدای ایرانیان و نابود کردن ایران در بخشهای اصیل و عزیز و دوست داشتنی و ارزشمندش است. آنانی که از اعراب و ترکها و دیگر اقوام ایرانی نفرت دارند، همه بدون استثنا، دشمن و خاصم و نابودگر ایران و فرهنگ ایرانیان هستند. فرق است بین تمیز و تشخیص دادن ابعاد زمخت از بهر سنجشگری با نفرت و کینه توزی از برای نابودی و خصومت و جنگ افروزی. «اعراب»، هیچگاه و هرگز، دشمن ایران نبودند و نیستند. زبانهای ترکی و عربی و کردی و گیلکی و مازندرانی و لری و بلوچی و دیگر زبانهای ایرانی، تار و پود و شیرازه فرش فرهنگ و سرزمین ایران را تضمین کرده اند. هر گونه خصومت و جنگیدنی علیه شاخسارهای درخت فرهنگ و سرزمین ایران را، من از نشانه های خصومت و عقده و کینه توزی نابودگران ایران و ایرانی میدانم. اندیشیدن در باره معضلات باهمزیستی به معنای نفرتپراکنی علیه اقوام ایرانی نیست؛ بلکه هنر سنجشگری باید در سمت و سوی «دوستی و پیوند و اتّصال و باهمزیستی» بینجامد. لطفا مقاصد خود را و اهداف سیطره یابنده خود را به نام ایران و فرهنگش تبلیغ نکنید؛ زیرا دقیقا مردم ایران، ردّ پای هر گونه تبهکاری و سوء استفاده را با مشام بسیار قوی که دارند، تمییز و تشخیص میدهند و هرگز روی خوشی را به مغرضان نشان نخواهند داد. انسانی که تاریخ و فرهنگ و سرگذشت اقوام میهنش را نمیشناسد، نیک است سکوت کند و صحبت از چیزهایی نکند که مسبّب جنگ و خونریزی باشند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان