بخشی از کتاب هفت سال در کابل که روز گذشته به نشر فروغ سپردم .

بعد از برگشتنمان لوگینف  استاد مدرسه حزبی را همراه غفور مترجممان دیدم .با خنده گفت"راضی بودی "؟گفتم "عالی بود ! بخصوص ارمیتاژ"!پرسید "چه دیدی "؟گفتم "عظمت انسان در آفرینش کار های عظیم هنری و نا پایداری قدرت .گفت "همین"؟گفتم "در لابلای آن همه ثروت وقدرت صدای خوردن تبر بر درختان باغ آلبالو را هم شنیدم "!
درصندلیش عقب کشید با همان چشمان تنگ شده مغولی در من خیره شد."یعنی تو صدای تبر را شنیدی؟ چند صدا بود"؟
گفتم یک صدا بیشتر نبود "صدای فرو ریزی اشرافیت روسیه تزاری ."
خنده ای کردوگفت :"پس هنوز قادر نیستی صدا ها را تفکیک کنی. قدرت چخوف شنیدن صدائی بود که دیگران سالها بعد شنیدند. حال هم صدای تبری درباغ بگوش می رسد .صدائی تبری که می خواهد بسیاری از درختان باغی را که خشک شده،مریضی گرفته قطع کند.باغی که در این هفتاد ساله متاسفانه خشگ تر و در هم ریخته تر از باغ خانواده رانوسکی شده است.
دلم می خواهد این صدا ی تبردوم را هم می شنیدی!صدائی که در اوج دیکتاتوری استالین بسیاری از هنر مندان ما شنیدندو کسانی که می دانستند هیچ بهشت ومدینه فاضله ای حتی اگر اسمش اردوگاه سوسیالیسم هم باشد وحود ندارد.بهشتی که در آن هیچ صدای مخالفی شنیده نشود و صدائی جز صدای خود خدا نباشد!بهشت نیست !
بخنده می گوید در بهشت هم اگرخدا بخواهد همان بلائی که سر حوای بیچاره وآدم آورد سر من بیاورد و خوردن میوه دانائی را ممنوع نماید من جهنم را ترجیح می دهم.
ترس خدا از خوردن میوه دانائی ترس از برابر شدن انسان با خود بود.ترسی که همه قدرت مندان دارند.
بله امروز در این باغ صدای تبر پروستاریکا و گلاسنوست را باید خوب بشنوید ودرکش کنید.تا کی می توان سنگ تکفیر بر آنا اخماتوا زد واز سولژینستین بعنوان خائن یاد کرد؟ اگر لنینگراد را بدون آنا آخماتوا تنها با اسمولنی وارمیتاژ ببینی ارزشی نخواهد داشت.
تاریخ لنینگراد با سنگ ،خون ،صدای اعتراض به بهای تبعید وزندان بسیار نویسندگان وشاعران وانقلابیون نوشته شده است. تاریخی که یک سویه نمی توا ن نوشت! تاریخ شامل همه است چه دوره تزاری چه استالینی وچه برژنفی.
بیاد آنا آخماتوا،حصر وعزلتی که دو دهه بر او تحمیل شد همراه هراس دائم زندگی پسرش که بخاطر او زندان وتبعید  به سیبری گردید بود می افتم . بیاد تصویر نقاشی شده او و شعرهای که کفر بودند.
مانیز اورا خائن به اردوگاه سوسیالیسم می دانستیم! مائی که تا آخرین روزفرو پاشی اردوگاه سوسیالیسم صدای تبر دوم را نشنیدیم. هر چه گفتند تکرار کردیم ونزدیک شدن به میوه های باغ ممنوعه سوسیالیسم واقعا موجود را گناه کبیره!
"در این اندوه کوه‌ها سر خم می‌کنند
رود پهناور از رفتن می‌ایستد...
آن روزها تنها مردگان لبخند بر لب داشتند
خشنود از آرامش.
و لنینگراد به ولنگاری
زندان‌هایش را به پوزه گرفته بود
و ستون محکومان می‌گذشتند
درهم شکسته از شکنجه
و کوتاه بود سوت قطارها.
ستاره‌های مرده بالای سرمان
و زیر پا خاک معصوم روسیه
که له می‌شد زیر چکمه‌های خونین
و زیر چرخ گشتی‌‌ها"....
"اينجا گويي صداي انسان
هرگز به گوش نمي‌رسد
اينجا گويي در زير اين آسمان
تنها من زنده مانده‌ام
زيرا نخستين انساني بودم
که تمناي شوکران کردم" آنا آخماتوا

     ما سازمان چپی که هرگز شهامت نزدیک شدن حتی بحصار باغ های ممنوعه اردوگاه سوسیالیسم را در خود نیافتیم وبسیارانی از ما کسی بنام آنا آخماتوا را نشناختیم .اگر هم شناختم با وی همان برخورد را کردیم که" برادر بزرگ کرد"  ابوالفضل محققی
و