یا همچنین برو یه نگاهی به کتاب «شبهای دوبه چی» اثر «ناصر موذن» بینداز و بعدش برو در جلد سوم دفترهای شورای نویسندگان و هنرمندان بنداز و آن قسمت را که رفیق توده ای در باره «پرتره امام»، لنترانی کرده است، مروری بکن. ببین این آدم چه توصیفی از یک شیّاد بالفطره کرده است که من مطمئنم چنین توصیفی را از فرزند و نوه های ناکامش با ضرب و زور همسرش نیز نمیتونست بکنه. گریه ات میگیره ابوالفضل عزیز، چونکه اگه این آدم همان راه خودش را که «شبهای دوبه چی» بودند، ادامه میداد، الان برای خودش یه داستان نویس ماندگار و تاثیر گذار و شایان ستایشها میبود.
حالا برو یه نگاهی هم به آثار مثلا «ابوذر ورداسبی» بکن. این آدم استعداش در مستراب سازمان مجاهدین تپید و مدفون شد. یا آثار «احسان طبری» یا خیلیهای دیگه. من در نخستین مورد انتقادی شدید که در خصوص اینگونه آدمها به حقّ میدانم، اینست که حضرات، جدا «ضعف شخصیّت» داشته اند و از تنهایی به شدّت میهراسیده اند. برای همینم از ضعف و ترس و یقین نداشتن به خویشتن به باتلاقهای عقیدتی و ایدئولوژیکی و مرام و مسلکی درغلتیدند و خود را فریب دادند و دست آخر نیز به خاک سیاه افتادند و در پرتو اقدامهای «امریه ای از طرف رفقای بالا- سانترالیزم دمکراتیک!؟-»، ملت و وطن را نیز به ذلالت انداختند.
بله ابوالفضل عزیز!. آدمهایی مثل «مسیح علینژاد»، هستند که میتوانند تاثیرگذار باشند و با خویشکاریهای خودشان، ریشه ای به دگرگشت و واژگونی موانع تحوّل مدد کنند. تمام جوانان و نوجوانانی که در شبکه های «تیک تاک»، «یوتوب»، «اینستاگرام» و امثالهم، اعتراضهای خود را در موجزترین فرمهای گفتاری و رفتاری بروز میدهند، همینها هستند که نقشهای کلیدی؛ ولی نامرئی را در تحوّلات اجتماعی و کشوری ایفا میکنند؛ نه حضراتی که تا توی گور به دور کعبه ایدئولوژی و مذهب و مرام و مسلک، به کون همدیگه چسبیده اند و طواف میکنند و مدام تا امروز کباده ها زده اند و با شانه های زخمی و دستهای پینه بسته از قبل «رکابداری توفیقات الهی/رفیقانه» در خدمت حاکمان فقاهتی بوده اند و همچنان هستند.
همین «شاکر بوریها» هستند که با زبانی شیرین و لبخندی دوست داشتنی که از درد استخوانسوزی برمیخیزند، به زبان لطیف «حاقظ شیرازی» میگویند که ابله بالذات خودتی حضرت ریشوی حاکم که به نام خدا و دین به قتل خدا و ریدن شبانه روزی به دین همچنان مشغولی و رسالت پُست و مقام اعوان و انصار حزب الهی ات را فقط ویرانی و نابودی زندگی و وطن و خونریزی میدانی.
بله ابوالفضل عزیز!. اگه حضرات مدّعو از پیکار و خویشکاری، سر سوزن سررشته ای داشتند، امروزه روز نباید حکومت خونریز فقاهتی و نابودگر ایران و ایرانی، بیش از چهار دهه دوام میآورد و بی شرمانه بر خونریزی و اعدام فرزندان این آب و خاک با رفتاری جنونوار قهقهه بزند. برو از آنانی که با افتخار و غرور از «هیجده سال تمام در خط امام بودن» - یکی از کتابهای منتشره از طرف حزب منحط توده – سخت نشئه و سرحال هستند؛ پنداری که دهها لول تریاک سناتوری کشیده و دهها بطری ودکای ک.گ.ب سر کشیده باشند!، سئوال کن که رفقا! میشه یکی از شما به من، اندازه فهم و شعورتون را تا حد یک پشه نشون بدد تا مدرکی باشد برای اثبات خردلی خدمت به این آب و خاک و مردمش در طول بیش از هشتاد سال آزگار؟.
نه ابوالفضل عزیز!. اینها ندیدند وقتی که خبرنگار از «مسیح علینژاد» پرسید که اینهمه جانفشانی تو برای چیست، بغضش ترکید و با چشمانی اشک آلود گفت: «میخوام که دیگه هیچ مادری در ایران، داغدار فرزندش نشه» و های های گریست. بله ابوالفضل عزیز!. همیشه گفته اند که فرزندان آدمی باید بر سر قبر خاک پدران و مادرانشان بروند؛ نه اینکه والدین بر سر خاک فرزندانشان. این حقیقت هرگز خدشه ناپذیر را فقط کسانی میفهمند که «زندگی را در ریشه هایش حس کرده و نیوشیده و قداستش را با احترام تمام سرسپاری و سجوده کرده باشند» نه کسانی که در دیگهای مذاب عقیده و مذهب و دین و ایدئولوژی و سازمان و حزب و گروه و ارگان و موسسه و فرقه و غیره و ذالک، هنر و استعداد خود را نابودی زندگی میدانند تا عقیده کاذبشان دوام آورد. حکومت فقاهتی در طول بیش از چهار دهه فقط در یک زمینه «آبادیهای الهی» برپا ساخت؛ آنهم قبرستانها. تف و ننگ بر آنانی باد که همچنان از حامیان و رکابداران این جنایتکاران بالفطره هستند و برای دوام سیطره آنها شبانه روز تقلّا میکنند.
گفتن این دردها، ای ابوالفضل عزیز!. بر خلاف اونایی که مدام زر زیادی میزنند و «لوغازا اوخویور» شعارشونه، گفتن از حقیقت تلخیست که مردم ایران هر روز با گوشت و پوست و خون، تجربه اش میکنند و هیچگاه امیدها و پیکارهای خود را برای زندگیی که در خور کرامت و شرافت بشری باشد، تا الان از دست نداده اند.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان