به بهانه سالروز تولد محمدرضا شاه پهلوی
کاملیا انتخابی فرد
چهارم آبان زاد روز پادشاه فقید ایران، محمد رضا شاه پهلوی است. بیش از چهل سال از انقلاب ایران گذشته است، اما خاطره روزهای پیش از انقلاب، بزرگی و شکوه کشور در«زمان شاه»، آنگونه که مردم می نامند، ذهن و فکر بسیاری از ایرانیان را همچنان به خود مشغول داشته است.
ایرانی که امروز در جهان چنین قدرتمند، زیبا و پُر افتخار دیده و شناخته می شود، شهرتش را وام دار دوره زمامداری مردی است که امروز در مسجد رفاعی قاهره آرمیده است.بیش از چهل سال از انقلاب گذشته است، اما به هر خارجی که می رسیدید و نام ایران می آید، آن غریبه ای که میانسال است، می گوید، «اوه ایران… شاه، شهبانو». تصویر ایران دوره شاه، کارت پستال زیبایی از کشوری است که تا پیش از به قدرت رسیدن وی، مملکتی بود شبیه دیگر کشورهای منطقه؛ خاک و گاری و تراخم و وبا و جذام و فلج اطفال.
نمی گویم که در دوران سلطنت محمدرضا شاه پهلوی، ایران گلستان شد و فقر برچیده و رفاه و آزادی و امنیت در سراسر کشور به ظهور رسید، می گویم که ایران پیشرفت های چشمگیری داشت. چهره کشور در محافل بین المللی بسیار خوشایند بنظر می رسید و آموزش و پرورش، شهرسازی و عمران و بهداشت از اولویت های شاه ایران برای ساماندهی به اوضاع کشور قلمداد می شد.
همسر شاه، شهبانو فرح، تنها چهره ای زیبا و تاثیر گذار در محافل بین المللی نبود. دانش و بینش وی در ارتقا فرهنگ و هنر این مرز و بوم بعد از گذشت ۴۰ سال همچنان یکی از تاثیر گذارترین خدمات فرهنگی در تاریخ معاصر ایران بشمار می رود.
از خدمات محمدرضا شاه پهلوی و شهبانو به ادبیات و هنر و بهداشت و درمان بگوییم، یا از ارتش و نظم و قانون و ابهت کشور و اقتدار ملی؟
هنوز هم اگر اعتباری برای ایران و اصالت کشور بعد از ۴۰ سال ناکارآمدی نظام فعلی باقی مانده است، از همان اعتباری است که شاه ایران برای کشور گرد آورده بود.
من و مایی که از کشور به هر دلیلی بیرون آمده و ساکن نقطه ای در این گیتی شده ایم، مهاجرانی هستیم که همچنان چشم به بازگشت به میهن و زندگی در کشوری را داریم که شاه ایران ، شالوده همبستگی و اتحاد ملی را در آن بنا گذاشته بود.
کشوری که در آن، نه نامی از اقلیت قومی و مذهبی بود و نه سخن از محدودیت و ممنوعیت برای زن و مرد آن. ایرانی که کلیمی و زرتشتی و بهایی و مسلمان و آسوری و آشوری و کرد و لُر و بلوچ و ترکمن، آذری و اهوازی و همه و همه خود را پاره ای از میهن می دانستند.
در نظام کنونی، متاسفانه مفهوم خدمت به میهن و مردم، مفاهیمی نمادین و انتزاعی شمرده می شود. مفاهیمی که در دوره شاه فقید، ایرانیان را از گوشه و کنار به خود می خواند تا هویت ایرانی بودن آنها، مصدر خدمت به کشور و ملت باشد.
در دوران پس از انقلاب تلاش بسیاری انجام گرفت تا شاه خائن، وابسته و مزدور معرفی شود و خاطره روزهای پرابهت، خدمات وی و عشق و علاقه این مرد به میهن و مردم را از حافظه تاریخ و ملت بزدایند.
مردی که عاشق ایران بود و با دلی شکسته و اندوهگین کشور را برای رویارو نشدن مردم با یکدیگر ترک کرد تا از درگیری و خونریزی پرهیز شود. تعجبی ندارد که می بینیم امروز در صدمین سالگرد تولدش، آنگونه از وی یاد می شود که شایسته و بایسته اوست؛
«سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز
مرده آن است که نامش به نکویی نبرند»
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
انتشار از:
دیدگاه‌ها
ایرانیان، حالا درباره محمدرضا شاه چه فکر میکنند؟
منظوراز "ایرانیان" چه کسانی هستند؟
آیامنظورهمان ایرانیانی هستند که در ۲۸ مرداد ۳۲ صبح فریاد میزدند یا مرگ یا مصدق و بعد از ظهر فریاد میزدند جاوید شاه؟ همینطور تا چندماه قبل از بهمن ۵۷ وقتی شاه با ماشین از خیابانها عبور میکرد میایستادند و دست میزدند؟تعدادشان هم واقعا زیادبود.ولی همان قشر ضخیم از مردم ایران چنان در استقبال از بلیزر حامل خمینی از هم سبقت میگرفتند که هر آن خطر این بود که به زیر چرخهای بروند. این اکثریت مردم ایران اینک که بلطف تحریمهای شدید ترامپ وندانم کاری های رژیم؛ضد رژیم مینمایند؛فریاد مااشتباه کردیم سرمیدهند.
البته زیادنمیشود به این تغییر موضع ایشان اطمینان داشت و هیچ بعید نیست که با قدری سرکیسه شل کردن علی گدا؛باز هم ۱۸۰ درجه تغییر موضع بدهند و توجیه کنند که بالاخره ما ملت مسلمانی هستیم و شیخ خوب را به شاه خوب ترجیح میدهیم.
ولی چنانچه منظورپرسش آن چند نفر فرهیختگان ایرانی باشد؛گمان نمیکنم که نظرشان نسبت به شاه تغییری کرده باشد.چون براساس واقعیات نظرمیدهند ونه احساسات.
شاه و شهبانویش این کار خوب را کردند و آن کار نیک را انجام دادند.
اگراین کارهای خوب را مطابق قانون انجام داده باشند جای تشکر دارد ولی اگر این کارهای خیلی هم خوب را در مقام نخست وزیر وسایر مسئولین قانونی مملکت انجام داده باشند؛بهرحال عملی بوده غیرقانونی.مثل این میماند که شخص بیسوادی که بقول خودش با ارواح در تماس است بیماری را شفا داده باشد.کار خیلی خوبی کرده ولی کارش غیر قانونیست و هیچ توجیهی نمیتواند آنرا قانونی بنمایاند.
آن کارهای خوب شاه وظیفه ی دولت بوده و نه شاه.ولی چون دولت و مجلس را خود شاه منصوب میکرد و نه با انتخابات آزاد و توسط مردم همانگونه که در دانمارک و نروژ انجام میشود؛پس خود شاه مثل ولیِ کودکی مدام مجبور بود مداخله کند.وطبیعیست که لذت میبرد از اینکه کار بنام خودش ثبت شود.هویدا نخست وزیر محبوب شاه یک زمانی گفت که «مادرایران شخص دوم مملکت نداریم فقط یک شخص داریم آنهم شخص اول مملکت است».
حال چرا عده کثیری از ملت ایران رژیم سلطنتی را طلب میکنند؟ بعقیده من چون دچار تنبلی فکر و تصمیم گیری و مسئولیت پذیری هستند ودوست دارند کسی آنها را براند نه اینکه خود راننده باشند.
افزودن دیدگاه جدید